olan biten...

selamlar,

hayatım bu aralar fena gitmiyor ne yalan söyliyim... memnunum açıçası. yani pek birşey değişmedi ama sadece kabullendim herşeyi olduğu gibi. pek eskisi gibi kendimle mücadele içinde değilim. 'hayatta birşey olursa olur olmazsa olmaz... napayım yani!' falan modundayım. bir tane tumblr blogu açtım, günlük yaşamda aklıma gelen beni sevindiren, mutlu eden şeyleri falan yazıyorum flash card'lar şeklinde. 

başka neler yapıyorum? hah, bu aralar işlerim pek iyi gitmiyor, yapmam gereken şeyleri erteleyip duruyorum ama bu beni rahatsız etmiyor artık. eğer yaptığım şey bana suçluluk duygusu veriyorsa, yapmıyoum. eğer zayıf düşüp de gerçekleştiriyorsam, o zaman da suçluluk duymuyorum. 

bu kadar kolay! kendime boyun eğdim :) sanki içimde iki kişi var. biri daha rahat, mutlu, kalender, gözü pek yüksekte olmayan.

diğeri ise daha hırslı, daha enerjik, daha çok şey bilmek istiyor, daha çok gülmek istiyor, insanlardan daha çok beklentisi var, daha çok kızıyor. istekleri bitmiyor. siniri geçmiyor. diğerinin, hep daha iyi olsun diye, başının etini yiyor. diğeri de zavallım napsın bazen boyun eğiyor, çok eziyet ettimi beriki, bu sefer kaldıramıyor, işte depresyona giriyor.

neyse işte bu ikincinin sesini kıstım azıcık. hepten yok etmedim -edemem de zaten, ben buyum. ama azıcık diğerini de rahatlatayım dedim. yoksa öbür türlü yaşanmıyor.