pek çok öğretilerde, dinlerde bu fikirden bahsedilir. ne görürsen, nasıl görürsen o. hayata hangi pencereden baktığın, olayları nasıl ele aldığın önemli.
Aşiyan müzesinin penceresinden... şu klişeye girmezsen ölürüm: her sabah kalktığımda böyle bir manzarayla karşılaşsaydım ben de şair olurdum :)
hayata olaylara bakış açımız fikirlerimizi etkiler, fikirler davranışları, davranışlar alışkanlıkları, alışkanlıklar hayat görüşünü...
hayatta bize yalnış yapmış kişiler olabilir, haksızlığa uğramış da olabiliriz, yalnız başımıza kalmış da olabiliriz.
tabi bunlar heyecanla, iştahla karşılanacak durumlar değil. ama işte hayat karşımıza çıkardıktan sonra bir şekilde başa çıkmak zorundayız değil mi? kabullenmek ve kendimizi şartlara göre değiştirmek zorundayız. direnmek sadece daha fazla acı verir.
çoğu durumda olayların üzerimizde bıraktığı etki bizim tepkimize bağlıdır. biz kendimize ne değer verirsek, o kadardır değerimiz. sonuçta kendnle şu hayatta takılacak olan sensin. hayatına gelenler öyle ya da böyle çekip gidecekler. gitmeyenler bile uykuya dalmadan önce ne düşündüğünü bilemeyecekler, nefesinin sesi senin kulağına geldiği gibi gelmeyecek.
şu hayatta bayaa yalnızız aslında. iyisi mi, ona göre kendimize değer vermek, acıları da üzerinden atabilmeyi başarmak. kendimizi nasıl yaraladığımızı bulup, içimizden atmak.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder